Ik ben geboren op 20 juni 1993.
De verjaardag van mijn mama en dat jaar ook nog eens vaderdag
.
Het was een hele zonnige dag toen mijn mama plotselig, drie weken te vroeg weeen kreeg.
Het ging allemaal heel erg snel en ik was dan ook zo geboren.
Kern gezond en net ietsje meer dan vijf pond.
Na een nachtje in het zieken huis , mochten mama en ik samen naar huis.
papa had natuurlijk thuis al voor alles wat nodig was gezorgd, en toen we thuis kwamen wachtte daar onze kraamhulp en een stagaire op ons.
Die eerste week was heel gezellig, en mama en ik werden door Papa en de twee kraamhulpen erg verwent.
Toch bleek al in de eerste week dat ik heel erg slecht wilde eten, en heel slecht sliep.
Ik huildde erg veel (vooral snachts)
Mijn mama en papa maaktte zich nogal wat zorgen om mij omdat ik zoveel huildde en zo weinig at, en ook nog eens heel veel spugde, maar op het conceltatie buro en de bij de huisarts vonden ze mijn papa en mama maar erg overbezorg, en ze beweerdde dan ook dat er met mij niets aan de hand was
Ik was immers ondanks het slechte eten een hele mollige baby, en reageerde goed op alle testen die ze deden bij babytjes.
Oke...Ik was dan wel wat laat met dingetjes als grijpen naar speelgoed, zitten en kruipen, maar volgens hun was ik gewoon een beetje een luie babyToen ik negen maanden oud was bleek mijn mama zwanger te zijn van mijn broertje.
Mijn ontwikkeling ging nog steeds erg langzaam, Ik kon nog niet zitten of kruipen, en at nog steeds heel erg slecht.
heel veel moeite had ik met vast voedsel.
====PEutertje====
langzaam begon ik steeds meer over te geven, en ook af te vallen,
Toen mijn broertje geboren werd vond ik dat heel erg vreemd....zon klein babytje .
Ook werd ik rond die tijd toch wel erg veel ziek.
steeds maar overgeven en Diaree , maar niet of nauwelijks koorts,
De huisarts vond het nog niet zo heel erg nodig om ons door te verwijzen, en schreef peneciline voor.
tot dat dit zo een keer of vier /vijf achter elkaar herhaald werd, toen was het toch echt tijd om ons door te verwijzen naar de kinderarts.
onze eerste kinderarts nam ons ook niet echt serieus, ondanks dat ik nog steeds (toen anderhalf jaar) niet kon lopen en helemaal niet praatte, en bovendien heel erg mager was van het steeds maar overgeven en altijd diaree.
Hij vroeg zich af waar mijn papa en mama zich zon zorgen om maaktte.....Ik lachtte toch en was een hele vrolijke meid!!
Tja ....logish lijkt mij dat mijn papa en mama een andere kinderarts wildde.
dse nieuwe kinderarts was heel anders en voor het eerst voeldde papa en mama een beetje begrip.
Als snel na het eerste bezoek werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor allerlij onderzoeken, zowel voor mijn achterstand als voor het steeds maar iek zijn.
Heel veel onderzoeken zijn er in die week gedaan (ik was toen 1 jaar en negen maanden) maar er werd helemaal niets gevonden.
Papa en mama hebben mij toen ziek mee naar huis genomen, maar daarna ben ik eigenlijk nooit meer ziek geweest.
Het enige wat duidelijk werd uit alle onderzoeken was dat ik een algehele ontwikkelingsachterstand had van negen maanden.
Op advies van de kinderarts werd ik toen aangemeld op het zonnelicht , een kinderdagverblijf voor kinderen met een verstandelijke handicap
Omdat ik nog steeds niet wilde lopen en praten kreeg ik fisiotherapie en logopedie in het ziekenhuis.uiteindelijk ben ik gaan lopen een week voordat ik twee jaar werd.
Praten lukte me nog steeds niet en ik zei dan ook niet veel meer dan papa en mama.
toen ik twee werd mocht ik naar de peuterspeelzaal, omdat er nog een wachtlijst was op het zonnelicht
Ik het begin vond ik dat helemaal niet leuk, ik begreep helemaal niet waarom mama mne zo plots helemaal in de steek liet, en huildde dan ook heel erg veel op de peuterspeelzaal.
Maar de leidster van de peuterspeelzaal, Marina, was een schat, en heeft er ook alles aangedaan om mij gerust te stellen en te helpen.
Ook mama kon altijd bij haar terecht.
Toen ik Marina goed kende, en in de gaten kreeg dat mama ook steeds weer terug kwam om mij te halen was ik dan ook over mijn verdriet heen.
maar echt leuk werd het pas toen mijn broertje Marvin ook naar de peuterspeelzaal kwam.
Jammer dat het toen niet zo heel lang meer duurdde dat ik naar het zonnelicht mocht
